Hebrew Origins of the Celtic Christian Church

„Współcześni historycy, zajmując się rzymskimi najazdami, całkowicie ignorują przyczynę wielkiej rzymskiej inwazji na Brytanię. Ani razu nie wspominają o Edyktie Klaudiusza ani nie wyjaśniają, że była to wojna religijnej eksterminacji, mająca na celu zniszczenie chrześcijaństwa u jego źródła ”.

Dramat zaginionych uczniów (1961), George Jowett.

 

Applying the Trivium Method of Learning to this contentious issue, it seems appropriate to start with a selection of the most credible primary, secondary, modern and contemporary sources.

 

Jaka była pierwotna forma chrześcijaństwa, gdzie i kiedy została ustanowiona, przez kogo, dlaczego i jak?

 

Według Percy E Corbet w Why Britain (1984):

„Juliusz Cezar po swojej kampanii w Wielkiej Brytanii w 55 roku pne pisał z podziwem dla kultury Brytyjczyków, ich wspaniałego charakteru i pomysłowości w handlu i rzemiośle. Ze zdumieniem odniósł się do liczby ludnych miast, architektury, uniwersytetów, a szczególnie do ich religii, która wierzy w nieśmiertelność duszy.

Komentarz Juliusza Cezara na temat religii sprawia, że można się zastanawiać, na czym opierała się przedchrześcijańska religia brytyjska, a to pytanie prowadzi nas do rozważenia wpływu druidyzmu w Wielkiej Brytanii.

Według Isabel Hill Elder, pisarki zajmującej się Celtami i wczesną historią Wielkiej Brytanii, Hu Gadarn Hyscion (Isaacson), syn Izaaka, przewodził grupie osadników do Wielkiej Brytanii w 1800 roku pne.Twierdzi ona, że data została potwierdzona przez dr Geralda Hawkinsa w jego badania związane ze Stonehenge jako kręgiem astronomicznym oraz że Sir Norman Lockyer, Edward Dallies i William Stukeley potwierdzają, że religia starożytnej Wielkiej Brytanii była patriarchalna. Opowiada nam, że kiedy religia hebrajska została założona przez potomków Abrahama i Mojżesza, plemię Lewiego oddzielone było od administracji cywilnej i religijnej narodu (Izraela), z których małe oddziały często przybywały do Wielkiej Brytanii, przywożąc ze sobą Rozwój lewitów, który nazwali „Prawdą”. Ta nazwa nigdy nie została zmieniona w Wielkiej Brytanii, a Druid (Prawda) i Druthin (Sługa Prawdy) zostały zachowane wraz z mottem (Prawda przeciwko światu), aż w końcu druidyzm połączył się z chrześcijaństwem jako całkowicie naturalny ciąg. Mówi, że stało się to w ten sam sposób, w jaki chrześcijaństwo stało się naturalną i prorokowaną sekwencją wiary hebrajskiej ”.

 

Z dzieł Juliusza Cezara (równolegle angielski / łacina) tr. WA McDevitte i WS Bohn [1869], Gallic Wars Book 5 [54BC]:

„Wewnętrzną część Brytanii zamieszkują ci, o których mówią, że tradycja przekazuje im, że urodzili się na samej wyspie; część morska pochodziła od tych, którzy przybyli z kraju belgijskiego w celu grabieży. i wojny; prawie wszyscy z nich nazywani są nazwami tych państw, z których wyrosli, przybyli tam, a po wojnie kontynuowali tam i zaczęli uprawiać ziemie. Liczba ludzi jest niezliczona, a ich budynki niezmiernie liczne, w większości bardzo podobne do budynków Galów: liczba bydła jest ogromna. Jako pieniądze używają pierścieni mosiężnych lub żelaznych o określonej wadze. Cyna jest produkowana w regionach środkowych; na morzu żelazo; ale jego ilość jest niewielka: używają mosiądzu, który jest importowany. Tam, podobnie jak w Galii, jest drewno wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem buku i jodły. Nie uważają, że wolno im jeść zająca, koguta i gęś; jednak hodują je dla rozrywki i przyjemności. Klimat jest bardziej umiarkowany niż w Galii, a przeziębienia są mniej dotkliwe ”.

 

Wojny galijskie, księga 6 [53BC]:

- Ale z tych dwóch zakonów jeden należy do druidów, a drugi do rycerzy. Ci pierwsi zajmują się sprawami świętości, składają publiczne i prywatne ofiary oraz interpretują wszystkie sprawy religii. Do nich wielu młodych ludzi ucieka się w celu nauczania, a oni [druidzi] są wśród nich w wielkim szacunku. Ponieważ decydują o poszanowaniu prawie wszystkich kontrowersji, publicznych i prywatnych; a jeśli popełniono przestępstwo, popełniono morderstwo, jeśli istnieje spór o spadek, jeśli w ogóle o granicach, decydują o tym te same osoby; zarządzają nagrody i kary; jeśli ktoś, prywatnie lub publicznie, nie podporządkował się ich decyzji, zakazują mu składania ofiar. To z nich jest najcięższa kara. Ci, którzy zostali w ten sposób wtrąceni, są cenieni w liczbie bezbożnych i przestępców: wszyscy ich unikają, unikają towarzystwa i rozmów, aby nie otrzymać zła z ich kontaktu; ani nie jest im wymierzana sprawiedliwość, gdy o nią zabiegają, ani też nie jest im przyznana żadna godność. Wszystkim tym druidom przewodniczy jeden, który ma wśród nich najwyższy autorytet. Po jego śmierci, jeśli jakaś osoba spośród pozostałych osiągnie pierwszeństwo w godności, odnosi sukces; ale jeśli jest wielu równych, wybór dokonywany jest przez głosowanie druidów; czasami nawet walczą o prezydenturę z bronią. Gromadzą się oni o ustalonej porze roku w konsekrowanym miejscu na terytoriach Carnutes, uważanych za centralny region całej Galii. Wszyscy, którzy mają spory, zbierają się ze wszystkich stron i poddają się ich postanowieniom i postanowieniom. Instytucja ta została rzekomo wymyślona w Wielkiej Brytanii i przeniesiona z niej do Galii; a teraz ci, którzy pragną uzyskać dokładniejszą wiedzę o tym systemie, zazwyczaj udają się tam w celu jego zbadania. Druidzi nie idą na wojnę ani nie płacą daniny razem z resztą; mają zwolnienie ze służby wojskowej i dyspensę we wszystkich sprawach. Wielu z powodu tak wielkich przywilejów przyjmuje ten zawód z własnej woli i [wielu] jest do niego wysyłanych przez swoich rodziców i krewnych. Mówi się, że uczą się na pamięć wielu wersetów; w związku z tym niektórzy pozostają w trakcie szkolenia przez dwadzieścia lat. Nie uważają też, że dopuszczenie ich do pisania jest zgodne z prawem, chociaż w prawie wszystkich innych sprawach, w transakcjach publicznych i prywatnych, używają greckich znaków. Wydaje mi się, że praktykę tę przyjęli z dwóch powodów; ponieważ ani nie chcą, aby ich doktryny były ujawniane masom ludzi, ani ci, którzy się uczą, aby mniej poświęcali się wysiłkom pamięci, polegając na pisaniu; ponieważ na ogół większości mężczyzn zdaje się, że polegając na pisaniu, rozluźniają swoją pilność w dokładnym uczeniu się i wykorzystywanie pamięci. Chcą zaszczepić to jako jeden ze swoich głównych założeń, że dusze nie giną, ale przechodzą po śmierci z jednego ciała do drugiego i myślą, że ludzie zgodnie z tą zasadą są w dużym stopniu podekscytowani męstwem, strachem przed śmiercią być lekceważonym. Podobnie dyskutują i przekazują młodzieży wiele rzeczy dotyczących gwiazd i ich ruchu, co do wielkości świata i naszej ziemi, co do natury rzeczy, co do mocy i majestatu nieśmiertelnych bogów ”.

 

Seutonius (69-122 po Chr.) Stwierdził w The Life of Claudius:

„Całkowicie zniósł okrutną i nieludzką religię druidów wśród Galów, która za czasów Augusta była jedynie zakazana obywatelom rzymskim”;

 

Sozomen (400-450 ne) mówi nam w swoim Eccl. Hist .. lib. icv:

„Powszechnie wiadomo, że wielki Konstantyn otrzymał chrześcijańskie wykształcenie w Wielkiej Brytanii”.

 

Pisząc w VI wieku w swoim Conquest of Britain, St.Gildas the Wise wskazał, że brytyjskie chrześcijaństwo powstało w ostatnim roku panowania Tyberiusza Cezara, czyli w 37 roku ne:

„§8. Tymczasem te wyspy, sztywne od zimna i mrozu, w odległym rejonie świata, z dala od widzialnego słońca, otrzymały promienie światła, to znaczy święte przykazania Chrystusa, prawdziwego Słońca, ukazujące całemu światu Jego blask, nie tylko z doczesnego firmamentu, ale z wysokości nieba, która przewyższa wszystko, co doczesne, w drugiej części, jak wiemy, panowania Tyberiusza Cezara, przez którego jego religia była propagowana bez przeszkód i grożono śmiercią tym, którzy przeszkadzali jej profesorom.

§9. Te promienie światła były przyjmowane przez mieszkańców z letnim umysłem, ale mimo to zakorzeniły się wśród niektórych z nich w mniejszym lub większym stopniu, aż do dziewięciu lat prześladowań tyrana Dioklecjana [303–11 ne], kiedy cały świat został zniszczony, wszystkie kopie Pisma Świętego, które można było znaleźć, spalono na ulicach, a wybrani pasterze trzody Bożej zarżnięto wraz z ich niewinnymi owcami, aby żaden ślad, jeśli to możliwe, nie pozostał w niektóre prowincje religii Chrystusa ”.

 

Czcigodny Beda, pisząc około 740 r., Powiedział w swojej Historii kościelnej:

„Brytyjczycy zachowali nieuszkodzoną wiarę, którą otrzymali pod panowaniem króla Lucjusza, i trwały w pokoju i spokoju aż do czasów cesarza Dioklecjana”.

 

The Doomsday Book (Survey Folio, strona 249b) stwierdza:

„Domus Dei, w klasztorze Glastonbury, zwany Tajemnicą naszego Pana. Ten kościół w Glastonbury posiada w swojej własnej ville XII skóry ziemi, które nigdy nie płaciły podatku ”.

 

Polydore Vergil (1470-1555 ne), lib. ii:

„Wielka Brytania, częściowo przez Józefa z Arymatei, częściowo przez Fugata i Damiana, była pierwszym ze wszystkich królestw, które otrzymało Ewangelię”.

 

Robert Parsons, jezuicki uczony, w swoich Three Conversions of England (1603) przyznaje, że:

„Religia chrześcijańska powstała w Wielkiej Brytanii w pięćdziesiąt lat po wniebowstąpieniu Chrystusa”.

 

Stany Sir Henry'ego Spelmana w Concilii, opublikowane w 1773 roku:

„Mamy obfite dowody na to, że ta nasza Brytania otrzymała wiarę i to od uczniów samego Chrystusa, wkrótce po ukrzyżowaniu Chrystusa”.

Tertullian (c. 155-222A.D.) the theologian, wrote: “The extremities of Spain, the various parts of Gaul, the regions of Britain which have never been penetrated by Roman arms have received the religion of Christ.”
(Tertullian Def. Fidei, page 179)

Według Hengwst MSS, Geoffrey of Monmouth, Bk. XI, rozdz. XII, Humphrey Lloyd, MSS „Sebright”; Opat z Bangor Iscoed lub Bangor-on-Dee, pisząc do biskupa Rzymu w VII wieku, stwierdził:

„Pragniemy kochać wszystkich ludzi, ale ten, którego nazywacie„ papieżem ”, nie ma prawa nazywać siebie„ ojcem ojców ”, a jedyne poddanie, jakie możemy mu okazać, to to, co jesteśmy winni każdemu chrześcijaninowi”.

 

Cadvan, książę Walii, 610 r., Tak wypowiada się opatowi z Bangor na temat wzajemnej wyłączności Kościołów Wielkiej Brytanii i Rzymu:

„Wszyscy ludzie mogą wyznawać tę samą prawdę, ale żaden człowiek nie może zostać przez to wciągnięty w niewolę innego. Gdyby Cymry wierzyli we wszystko, w co wierzy Rzym, byłby to równie mocny powód, dla którego Rzym byłby nam posłuszny, jak dla nas, byśmy byli posłuszni Rzymowi. Wystarczy nam, że będziemy posłuszni Prawdzie. Jeśli inni ludzie są posłuszni Prawdzie, czy mają zatem zostać nam poddani? Wtedy Prawda Chrystusa stała się niewolą, a nie wolnością ”.

 

Nathanial Bacon (1593-1660 AD), stwierdzony w rządzie Anglii:

„Brytyjczycy powiedzieli Augustynowi, że nie będą mu podlegać ani nie pozwolą mu wypaczyć starożytnych praw ich Kościoła. To było ich postanowienie i dotrzymali słowa, ponieważ zachowali wolność swojego Kościoła pięćset lat po jego czasach i byli ostatnim ze wszystkich Kościołów Europy, które oddały swoją władzę rzymskiej Bestii. . . ”

 

Alford's Regia Fides Brittanica 1663, t. 1, str. 19:

„Wiara, która została przyjęta przez naród Brytów w roku Pańskim 165, zachowała się nienaruszona i cieszyła się pokojem aż do czasów cesarza Dioklecjana”.

 

Sir William Blackstone, Komentarze do praw Anglii 1765–1769, t. IV, s. 105:

„Starożytny Kościół brytyjski, przez kogokolwiek zasadził, był obcy dla biskupa Rzymu i wszystkich jego rzekomych władz”.

 

RW Morgan, St. Paul in Britain, s. 111:

„Kościół brytyjski był reprezentowany podczas jego panowania [Konstantyna] przez rodzimych biskupów na soborach w Arles w 308 r. I Nicei w 325 r.”.

 

Ze św.Józefa z Arymatei Lionela Smithetta Lewisa w Glastonbury (1922):

„Jest pewne, że Wielka Brytania otrzymała wiarę w pierwszym wieku z pierwszych kanałów Słowa. Ze wszystkich kościołów, których pochodzenie badałem w Wielkiej Brytanii, kościół w Glastonbury jest najstarszy ”.

 

Isabel Hill Elder napisana w Celt, Druid and Culdee (1973):

„… Na siedmiu wykresach genealogicznych przedstawiających jego rodowód, Arviragus jest synem Cunobelinusa i wnukiem Lucjusza (w którego panowaniu chrześcijaństwo zostało ustanowione jako religia narodowa); w rodowodzie według klasyków, tj. Juliusza Cezara, Tacyta, Swetoniusza, Diona Kasjusza i Orozjusza, Caractacus jest synem Cunobelinusa; w Rzymie Caractacus był znany również pod tytułem Arviragus, do którego odnosi się poeta Juvenal. W rodowodzie według Tysilio oraz w Kronikach Walijskich Caractacus pojawia się pod swoim tytułem Gueirdd (Sędzia), syn Cunobelinusa i wnuka Lucjusza. Dalej, w Triadach i niektórych genealogiach walijskich, Caractacus pojawia się jako syn Brana i dziadek Lucjusza. Bran, skrót od Brenhan, czyli „Król”, jest wymieniany w Triadach jako „Bran Błogosławiony” (Błogosławiony Król). Takie było wyznaczenie Cunobelinusa po przyjęciu przez niego chrześcijaństwa i rezygnacji z korony na rzecz jego trzeciego syna, Caractacusa. Bran the Blessed został arcydruidem Sylurii, aby resztę swojego życia poświęcić chrześcijaństwu, w które zaczął się wcielać druidyzm.

[…] Przez prawie dwa stulecia Wielka Brytania była wolna od dominacji cesarskiego Rzymu; fakt ten umożliwił zwolennikom Kościoła brytyjskiego w tym czasie zacytowanie drugiego kanonu Soboru Konstantynopola, który odbył się w 381 r., który stanowił, że Kościoły, które są poza Cesarstwem Rzymskim, powinny podlegać ich starożytnym zwyczajom (Artykuł w ' Ecclesiastic ”z kwietnia 1864 r. Na„ St. Patrick ”dr Todda, Concilia Constantiano Theodore-Martin (Lovar), 1517). Augustyn i jego następcy nie uznawali jednak kanonu za wystarczający, aby uzasadnić swoją argumentację Kościoła brytyjskiego.

Chociaż doktrynalne kontrowersje, które podzieliły Kościoły brytyjski i rzymski, mogą wydawać się dla nas nieistotne, wyraźnie pokazują one naszą pierwotną niezależność kościelną i uparty opór naszych ojców Kościoła wobec papieskich pretensji do supremacji (McCallum, `` History of the Culdees '', s. , 61). Nie ma wątpliwości, że do narodowego Kościoła Wielkiej Brytanii należy ta władza, którą stare brytyjskie triady twierdziły, że jest on „pierwszorzędny w stosunku do chrześcijaństwa”.

 

Dramat zaginionych uczniów (1961), George F. Jowett:

„Warto zauważyć, że grupa Bethany, która wylądowała w Wielkiej Brytanii, nigdy nie była nazywana przez brytyjskie kapłaństwo chrześcijanami, ani nawet później, kiedy ta nazwa była w powszechnym użyciu. Nazywano ich „Culdees”, podobnie jak inni uczniowie, którzy później podążali za misją józefińską w Wielkiej Brytanii. Istnieją dwie interpretacje słowa `` Culdee '' lub `` Culdich '', oba słowa czysto języka celto-brytyjskiego, pierwsze oznacza `` niektórzy nieznajomi '', a drugie, jak wyjaśnił Lewis Spence, który stwierdza, że `` Culdee '' pochodzi od „Ceile-De”, co oznacza „Sługa Pański”. W obu przypadkach znaczenie jest właściwe. Tytuł ten, zastosowany do Józefa z Arymatei i jego towarzyszy, jasno wskazuje, że uważano ich za więcej niż zwykłych obcych. Nazwa wyróżnia ich jako kogoś wyjątkowego. W tym przypadku, ponieważ przybyli do Wielkiej Brytanii ze specjalną misją ze specjalnym przesłaniem, możemy uczciwie przyjąć tytuł mający na celu zidentyfikowanie ich jako „pewnych obcych, Sług Pańskich”… ..W starożytnych brytyjskich Triadach Józef i jego dwunastu towarzyszy nazywa się Culdees, podobnie jak Paweł, Piotr, Łazarz, Szymon Zelota, Arystobul i inni. To jest ważne. Nazwa nie była znana poza Wielką Brytanią i dlatego mogła być przypisana tylko tym, którzy faktycznie mieszkali wśród brytyjskich Cymri. Nazwa nigdy nie była stosowana do żadnego ucznia niezwiązanego z wczesnymi misjami brytyjskimi. Chociaż Gal był celtycki, to nazwisko nigdy nie było tam używane. W późniejszych latach nazwa Culdee nabrała dodatkowego znaczenia, podkreślając fakt, że Chrześcijański Kościół Culdee był pierwotnym Kościołem Chrystusa na ziemi. Nazwisko Culdee i Culdich przywarło do szkockiego kościoła i jego prałatów znacznie dłużej niż gdzie indziej.

[…] Rig-Wedy, starożytne księgi religijne Indii, zostały napisane 1500 pne, a religia druidów starsza niż Indie, około 1800 rpne.

Mędrcy Indii odnotowują wizytę Jezusa pośród nich, stwierdzając, że mieszkał w Nepalu. Wielokrotnie odwołują się również do Wielkiej Brytanii jako wielkiego ośrodka nauki religijnej, dlatego też Jezus z kilku powodów wiedziałby o wspaniałości mądrości religijnej druidów. Znał go od swojego wuja Josepha, który często odwiedzał Wielką Brytanię podczas swoich wypraw związanych z wydobyciem cyny. Była to popularna wiedza wśród Greków i Rzymian, którzy gęsto zaludnili Judeę. Poznałby go z osobistego kontaktu z Wielką Brytanią, nawiązanego, gdy jego wujek Józef zabrał Go w rejsy morskie do tego kraju. Tradycja wschodnia i zachodnia głosi, że Jezus ukończył studia w Wielkiej Brytanii. To mogłoby być możliwe. W tym czasie druidyczne uniwersytety były największe na świecie, zarówno pod względem wielkości, jak i frekwencji, z listą sześćdziesięciu dużych uniwersytetów i średnią frekwencją ponad sześćdziesięciu tysięcy studentów. (Gildas, „Cottonian MS” i Morgan, „History of Britain”) Potwierdza to greckie i rzymskie świadectwo, które stwierdza, że szlachetni i bogaci Rzymu i innych narodów wysyłali swoje dzieci na studia prawnicze, naukowe i religijne w Wielkiej Brytanii ”.

 

Z Bharath Khand of Bhavishya Purana (uważa się, że zostało napisane około 1500 rpne):

„Objawienie Boga, który jest wieczny, Święty, Współczujący i Dawcą Zbawienia; który mieszka w naszym sercu, jest zamanifestowany. Nazywa się Yeesha (Jezus) Masih (Chrystus) ”.

 

W Why Britain? (1984), Percy E. Corbett napisał:

„Wilhelm z Malmesbury odnotowuje w„ De Antiquitate Glastoniae ”, że św. Dawid w roku 540, kiedy przybył do Glastonbury, aby ponownie poświęcić nowy kościół, miał sen, który zmienił jego zdanie. Pierwszej nocy św. Dawid spał w Glastonbury, wizja Jezusa ukazała mu się we śnie, mówiąc Dawidowi, że ponowne poświęcenie jest niepotrzebne, mówiąc: „On sam już dawno poświęcił kościół na cześć Swojej matki, a sakramentu nie należy sprofanować. przez ludzkie powtarzanie.

Aby utrwalić historyczne początki kościoła, św. Dawid wzniósł w roku 546 obok starego kościoła nowy kamień, na którym umieszczono mosiężną tablicę, na której było napisane: - „Pierwsza ziemia Boga, pierwsza podstawa świętych w Brytanii, powstanie i fundament wszelkiej religii w Wielkiej Brytanii oraz miejsce pochówku Świętych ”.

 

Wilhelm z Malmesbury napisał także o pierwotnym kościele w Glastonbury:

„Na początku pracując z plecionkami, delektował się nieco niebiańską świętością nawet od samego początku i wypuszczał ją po całym kraju, żądając najwyższej czci. Model kościoła z wikliny znajduje się w British Museum ”.

 

W swojej zagubionej Historii Wielkiej Brytanii od potopu do 700 rne RW Morgan napisał:

„Kościół rzymskokatolicki nie ma pretensji do bycia prymitywnym lub apostolskim kościołem Wielkiej Brytanii. Pojawił się tak późno, jak sto lat po Saksonii i cztery wieki po ustanowieniu narodowego kościoła brytyjskiego ”.

 

Morgan kontynuował na stronie 37:

„Kiedy druidyzm połączył się z chrześcijaństwem, te obrzędy, święta i obrzędy kanoniczne stały się obrzędami Kościoła chrześcijańskiego. Istnieje niewielka różnica między współczesnymi ceremoniałami religijnymi, których świadkami są katedra rzymskokatolicka, a tymi w druidycznej Wielkiej Brytanii dwa tysiące lat później. Ich pochodzenie z druidyzmu nie jest bardziej oczywiste niż uderzający kontrast, jaki przedstawiają prostym i pozbawionym ozdób rytuałom pierwotnego chrześcijaństwa. Niektóre z tych obrzędów są wspólne dla judaizmu i druidyzmu, inne można znaleźć tylko w druidyzmie ”.

 

Na stronie 51 Morgan rozważa nieudane inwazje Julianów na Wielką Brytanię w latach 55-54 pne:

„Konsekwencje drugiej inwazji juliańskiej, umiejętnie przemilczane i ubarwione w komentarzach rzymskiego generała, pokazują, że zarówno w Rzymie, jak i na kontynencie uznano ją za poważniejszą porażkę niż pierwsza .__

Przez dziewięćdziesiąt siedem lat żaden Rzymianin nie odważył się ponownie postawić wrogiej stopy na naszej wyspie. A kiedy rzymski orzeł pod Klaudiuszem ponownie rozwinął swoje skrzydła w stronę burzowych wiatrów Wielkiej Brytanii, było to wtedy, gdy żaden inny nieprzyjaciel nie spotkał jego oka od Eufratu do Gibraltaru, a Imperium, które symbolizowało, miało czas, aby obrócić całe swoje ogromne siły przeciwko jedynym wolnym ludziom Zachodu ”.

 

Morgan następnie rozważa nieudaną inwazję klaudyjską, w tym ostateczne wypędzenie Rzymian z Wielkiej Brytanii w 86 rne:

„Inwazja klaudyjska, która rozpoczęła się tutaj w roku 43 ne i zakończyła się po wojnie trwającej czterdzieści trzy lata, prowadzonej ze zmiennym sukcesem, wypędzeniu Rzymian z Wielkiej Brytanii w roku 86 ne, jest niezwykła ze względu na sukcesję zdolnych towarzyszy produkowane przez to po obu stronach. Wielka Brytania w tym okresie służyła Rzymowi w tym samym celu, co Hindustan w ostatnim stuleciu Wielkiej Brytanii - była żłobkiem do wychowywania generałów i utrzymywania sprawności jej wojsk. Z wyjątkiem kampanii Korbulo w Niemczech (47 rne) i Armenii (58 r.) Oraz podboju Dacji dokonanego w jednej kampanii (rne 86 r.), Żadne inne działania zbrojne z zagranicy nie przyciągały uwagi armii rzymskiej. . Cesarze mieli swobodę skierowania całej siły imperium na tę wyspę - fakt, który został starannie zignorowany przez rzymskich historyków, więc nie jest zaskoczeniem, że nie powinni go obserwować współcześni pisarze, którzy widzą. nic brytyjskiego w tych heroicznych dawnych czasach, z wyjątkiem wrogiego i wypaczającego medium rzymskich oczu ”.

 

Jeśli powyższa gramatyka lub nawet niektóre jej części okażą się poprawne, pomimo pewnych błędów i przeoczeń, logiczne wydaje się wnioskowanie, że w swojej pierwotnej formie chrześcijaństwo mogło być naturalną sekwencją starożytnej brytyjskiej religii druidów, która została uosobieniem przez wiarę w nieśmiertelność duszy, zastępczą pokutę i bardą maksymę, Prawda przeciwko światupodczas gdy jego epicentrum wydaje się być zachodnimi wyspami ziem obecnie znanych jako Irlandia i Szkocja.

 

Wydaje się również nieco oczywiste, pomimo stuleci zamieszania, zaciemniania i oszustwa, że starożytny kościół Culdees lub Chaldejczyków z Ur mógł być prototypem apostolskiego kościoła chrześcijańskiego w Wielkiej Brytanii, który poprzedza próby narzucenia katolickiego kościoła przez św. wiarę w Brytyjczyków przez ponad pół tysiąclecia, biorąc pod uwagę obfitość wiarygodnych źródeł, które twierdzą, że główna siedziba chrześcijaństwa powstała w Glastonbury, w roku obecnie znanym jako 37 ne, podczas gdy krucjata św. Augustyna rozpoczęła się w 597 r.

Co więcej, jeśli dedukcje Williama Comynsa Beaumonta w Wielkiej Brytanii - Klucz do historii świata okażą się słuszne, to przynajmniej do czasu, gdy został zrównany z ziemią około 135 rne przez cesarza Hadriana w Jerozolimie, gdzie, jak się uważa, Józef miał dom i wysokie urzędy, było świętym miastem, które zostało zbudowane w miejscu, które znamy teraz jako Edynburg w Szkocji, które w czasach biblijnych było znane jako Judea. Temat ten, wraz z kwestią istnienia Chrystusa, zostanie szczegółowo omówiony w kolejnych artykułach.

Jeśli chodzi o to, kto założył pierwotną siedzibę chrześcijaństwa, wydaje się prawdopodobne, że pierwotny kościół został założony na wyspach Wielkiej Brytanii, ale szczegóły tego, kto go założył, pozostają mniej pewne. Chociaż istnieje wiele twierdzeń, że Józef z Arymatei i pierwsi uczniowie Chrystusa i / lub sam Chrystus zbudowali pierwotny kościół pleciony w Glastonbury lub w jego pobliżu, wydaje się bardziej niż prawdopodobne, że został on założony przez tych, których uważano za Culdeów lub Chaldejczyków. starożytni Brytyjczycy.

 

Wielu źle zrozumiało termin „Culdees”. Z tego powodu Prawosławny Kościół Culdees ma następujące definicje w załącznikach do wielu naszych publikacji: